Stało się. Wielka Brytania 29 marca 2017 roku uruchomi proces odłączenia się od Unii Europejskiej. Theresa May to twarda negocjatorka, a brytyjska scena polityczna nieodmiennie wprawia mnie w lekkie oszołomienie. Swoją skutecznością i szybkością działania. Powiedziała, że do końca marca uruchomi ten słynny pięćdziesiąty paragraf i z bardzo dużym prawdopodobieństwem tak się stanie.

Tym samym, zupełnie bez mojej woli i udziału spełnia się jeden z punktów, który założyłam sobie kilka lat temu przy wyborze kraju, w którym zbuduję swoje życie od nowa – mieszkać w Europie, ale poza Unią Europejską.

Spekulacjom, co się stanie z polskimi imigrantami, dla których Wielka Brytania otworzyła niegdyś swoje granice nie ma końca. Od czerwca ubiegłego roku pojawiają się artykuły i wypowiedzi, że Polacy będą musieli wrócić do kraju. Że będą deportowani, że brytyjskie banki odbiorą im domy, że brytyjscy pracodawcy nie będą zatrudniać obywateli z państw Unii, a dotychczasowych zwolnią.

Doprawdy? A na jakiej podstawie?

Ten holenderski skrzypek i dyrygent wie jak  muzykę poważną zagrać w rozrywkowy sposób. Na jego koncertach ludzie tańczą, śpiewają i uczestniczą w prawdziwym, zachwycającym show składającym się z dźwięków, obrazów, kolorów, świateł i radości. W orkiestrze André Rieu każdy członek i członkini zespołu to muzyczna indywidualność, aktor i talent kabaretowy w jednym. Na scenie wydarzyć może się prawie wszystko. Muzycy piją piwo i szampana za plecami dyrygenta. Pianistka wskakuje na fortepian odrzucając wcześniej balową spódnicę by stepować na wieku instrumentu. Na scenę może wkroczyć orkiestra kobziarzy. Muzycy mogą zatańczyć grecki taniec sirtaki, znany z filmu „Grek Zorba”. Na publiczność z góry może spaść śnieg albo deszcz balonów.

Mam takie momenty w pracy, że… No, nie wiem, co z tym zrobić. Śmiać się? Płakać?  Zignorować? Odpowiedzieć na pytanie lub rzeczywiście udzielić wyjaśnień? Po tym  jak już się opanuję, bo w pierwszej chwili to…

Co jakiś czas przychodzi ktoś nowy, komu trzeba wszystko pokazać : gdzie, co i jak robić. Wszędzie tak jest i sama doskonale pamiętam, jak to jest pierwszego dnia w pracy, gdy nie wiadomo skąd wziąć ścierkę czy wodę do picia. Ale czasami pewne rzeczy uważam za oczywiste i ich nie tłumaczę. Ostatnio się zastanawiam, czy rzeczywiście robię dobrze, że nie tłumaczę oczywistych oczywistości, bo okazuje się, że wcale takie oczywiste nie są.

Na wstępie zaznaczam, że wszyscy opisani poniżej to młodzi dwudziesto i dwudziestokilkuletni ludzie, nierzadko po studiach w swoich krajach, znający czasem po kilka języków obcych, pochodzący z normalnych, cywilizowanych europejskich państw. Zdrowi na ciele i umyśle, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo psychiatrą nie jestem.

Media podają, że po ogłoszeniu wyników referendum w sprawie Brexitu w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odnotowano ponad trzy tysiące aktów wrogości wobec imigrantów. W tych trzech tysiącach znalazło się kilka-kilkanaście aktów wobec Polaków. Przynajmniej o tylu napisano w mediach. Dużo to czy mało? Biorąc pod uwagę, że jest nas tutaj co najmniej milion (według moich obserwacji – więcej) nie jest to jakaś porażająca liczba. Ponad wszelką wątpliwość przypuszczam, że takie ataki miały miejsce także wcześniej, bo chuliganów, osób uprzedzonych i zwyczajnych świrów nigdzie nie brakuje. Teraz jest to po prostu bardziej medialne i wpisuje się w różne założenia i tezy dziennikarskie związane z Brexitem.

Największy rozgłos nadano bójce, w  wyniku której zmarł jeden Polak. Z ulicznych kamer wynika, że po zamówieniu pizzy wraz z dwójką znajomych wyszedł na zewnątrz, gdzie wdał się w kłótnię z grupą nastolatków. Został uderzony w twarz, przewrócił się i doznał urazu głowy, co przyczyniło się do jego śmierci. Kilka dni później, przed pubem o 3.30 nad ranem zostało pobitych dwóch innych Polaków. Co jakiś czas czytam o jakimś incydencie związanym z naszym rodakiem i zawsze w tle pojawia się późna wieczorna godzina lub noc, pub, kłótnia, inna agresywna grupa najczęściej również imigrantów. Pojawiło się kilka obraźliwych napisów na ścianach polskiej instytucji czy domów zamieszkanych przez rodaków. Kilku naszych rodaków usłyszało od swoich współpracowników, że przyszedł czas na powrót do swojej ojczyzny.

Ona przychodzi po południu i zostaje do wieczora. Pije drinki w małych szklaneczkach albo najmniejsze piwa, których i tak nie dopija, zostawiając przynajmniej jedną trzecią i zamawiając następne. Rzadko coś je – jakieś frytki lub czosnkowy chleb.

On się pojawia tuż przed zamknięciem. Jakby dopiero pod osłoną nocy przełamywał swój opór przed wyjściem do świata i ludzi. Albo może dopiero o tej porze kończy jakieś zajęcie?

Na pierwszy rzut oka widać, że nie wszystko w ich życiu poszło tak jak trzeba.