Muzeum Historii Naturalnej w Londynie to jedna z tych atrakcji, w której można spędzić cały dzień, a nic nie kosztuje. Chyba, że chcemy obejrzeć niektóre z biletowanych wystaw lub coś zjeść lub wypić w jednej z kawiarni lub restauracji położonej na terenie muzeum lub zasilić skarbonkę przy wejściu darowizną, które przeznaczane są na utrzymanie muzeum i eksponatów. Podobnie jak w innych publicznie finansowanych muzeów narodowych w Wielkiej Brytanii, Muzeum Historii Naturalnej nie pobiera opłaty za wstęp.

Na pewno słyszeliście o pewnej Magdzie, która wybrała się na wakacje do Egiptu i co ją tam spotkało. Na pewno również naczytaliście się już różnych komentarzy czy była sobie sama winna, czy też wręcz przeciwnie. Na pewno macie już jakieś swoje zdanie na ten temat. Ja też mam. Ale tę tragedię zostawmy teraz z boku, bo pragnęłabym zwrócić przy tej okazji waszą uwagę na coś innego, ale blisko z tym związanego.

Do kraju muzułmańskiego nigdy z własnej nieprzymuszonej woli nie pojadę. Ani sama, ani z kimś, nawet na wakacje. Nie i już. Dosyć mam męskich nienawistnych i pogardliwych spojrzeń na mnie w Europie. Pchać się tam, gdzie nie mam żadnych praw nie zamierzam. Ale to moje zdanie i moja decyzja, inni niech robią jak chcą i mogą.

Mam dorosłą już córkę, która wyrywa się w świat. Jej zainteresowania obcymi kulturami skłaniają się na szczęście w stronę Dalekiego Zachodu i ludzi skośnookich. Dość często także przylatuje do mnie i chciałaby zobaczyć Londyn i pobawić się o różnych porach dnia i nocy. Czy się o nią boję? Oczywiście, że tak! Zawsze. A najbardziej wtedy, gdy się wybiera gdzieś potańczyć ze znajomymi. Sama pracuję w miejscu, gdzie ludzie przychodzą bawić się i pić i mam pojęcie, co się w takich miejscach wyprawia. Ale mam także świadomość, że nie uchronię jej przed życiem, błędami i niebezpiecznymi sytuacjami, więc staram się nauczyć i pokazać jej jak najwięcej, by umiała bronić się i unikać kryminogennych momentów.

Wesele jest dla gości czy dla państwa młodych? To pytanie z gatunku – czy pierwsze było jajko czy kura?

Tyle już wylano niechęci na wesela. Że kosztowne  imprezy. Że nie wiadomo właściwie po co i dla kogo?  Że zastaw się, a postaw się. Że to manifestacja pozycji społecznej i bogactwa. Też kiedyś tak myślałam i mówiłam, a właściwie powtarzałam opinie innych, bo sama jakoś głębiej się nad tym nie zastanowiłam. Właściwie na weselach to ja pracowałam.  Aż do wesel, na których byłam ostatnio. Wesela, na których przekraczając drzwi do sali przeniosłam się  do równoległej rzeczywistości, do bajki.

Niektórzy przychodzą codziennie, niektórzy tylko w weekendy. Siadają przy tych samych stolikach lub stoją w tych samych miejscach. Ich ciała pozbawione kontaktu ze słońcem, wodą i powietrzem przypominają fakturę gleby. Nie pomogą podkłady i fluidy naniesione grubą warstwą. Oświetlenie o barwie biało-niebieskiej z ich smartfonów  tylko tę ziemistość pogłębia. Jakby pomału przyzwyczajali się do ziemi, w której niedługo zostaną złożeni o ile nie zatrzymają się w swojej destrukcji.

Wyrywam ich z innego świata pytaniem, czy przyniesione przeze mnie dania lub drinki na pewno zostały przez nich zamówione. Próbują sobie przypomnieć patrząc na mnie pustym wzrokiem ostatnie sekwencje ze swojego istnienia, by potwierdzić lub zaprzeczyć.

Niektóre z nich czuję często. Niektórych z nich nie poczuję już nigdy, ale doskonale je pamiętam. Ciekawe, jak się zmagazynowały, że potrafię je przywołać i uświadomić sobie, bo przecież nie poczuć. Zapachy.