Szukając na Targach Książki w Krakowie wydawnictw i pozycji literackich, które zamierzałam kupić, minęłam stoisko, całkiem sporych rozmiarów z kilkuosobową obsługą, na której była tylko jedna książka. Jeden tytuł: „Z miłości do smaku”. Pan z mikrofonem, robiący wokół książki miły show wywołał „panią w kapeluszu”. Obejrzałam więc książkę. Pięknie wydana, napisana w dwóch językach: polskim i francuskim. Ale mnie zastanowiło to stoisko. Dlaczego tylko jedna książka?

Po raz pierwszy byłam na Targach Książki, zarówno jako autorka jak i osoba korzystająca z oferty Targów. I to od razu na największych (podobno) w Polsce. I bardzo się cieszę, że zdecydowałam się przylecieć na to święto książki. Po tych tłumach, które widziałam i torbach z książkami, które ludzie wynosili nie wierzę, że czytelnictwo w Polsce jest znikome. Do tłumów jestem przyzwyczajona, więc ludzie mi nie przeszkadzali. Raczej cieszyli, bo to świadczyło tylko dobrze o całej imprezie.

Moda jest okrutna. Ale nie mam w tej chwili na myśli hodowanie zwierzątek, które później się zabija by ich futerka służyły jako materiał na płaszcze i czapki. Na temat głodzenia się i zasłabnięć modelek na pokazach karmionych w szpitalach kroplówkami też napisano tony publikacji. Wiem, że to wszystko dzieje się na świecie, ale dzieje się niejako poza zasięgiem mojego wzroku. Nie widuję tego na co dzień, więc i niejako mniej mnie to obchodzi. Na co dzień widuję za to siebie w lustrze i inne kobiety obok mnie. I twierdzę, że moda nie jest po to byśmy ładnie wyglądały. Moda jest tylko i wyłącznie by na nas i naszej próżności zarabiać. Moda jest przede wszystkim okrutna dla tych, dla których jest tworzona. Dla kobiet.

Jak wygląda moja praca wiecie już ze wszystkimi szczegółami z książki. A jak wygląda moje życie tutaj poza pracą? Jakoś nie pisałam o tym do tej pory. Może trochę na początku na starym blogu, potem coś mnie zatrzymało. Później, kiedy po pierwszym szoku i totalnym zmęczeniu, przyzwyczajaniu się do klimatu znaczonym kolejnymi chorobami gardła i przeziębieniami, było coraz lepiej, krępowałam się o tym pisać, by nie wyglądało to na chwalenie się i gloryfikację emigracji. Teraz żałuję, bo wiele rzeczy z tamtego okresu mi umknęło, wiele zdarzeń i osób zapomniałam. Pamiętam tylko ogólne wrażenia z poszczególnych pór roku.

Wielu gości i kolegów z pracy, którzy gdzieś mnie tam znaleźli w social mediach są zdziwieni, że my z RR mamy w ogóle jakieś życie poza miejscem, w którym pracujemy. Jakbyśmy my, imigranci byli tu tylko po to by pracować. Niektórzy rzeczywiście tylko po to są. Zarobić na coś konkretnego i wrócić do kraju. My przyjechaliśmy żyć, a praca, choć jest nam do tego niezbędna, jest jednak tylko częścią.

W środę 4 października miną cztery lata. Przed czterema laty siedziałam na lotnisku w Gdańsku trzymając w ręku paszport i bilet w jedną stronę. Nie było w moich myślach, że jak mi nie wyjdzie, to wrócę, bo mam dokąd. Zrobiłam wszystko, by nie było dokąd wrócić. Żegnałam się z krajem na zawsze. Byłam o tym głęboko przekonana. Tych czterech dni przeprowadzek i przepakowywań się, bez klucza do jakiegokolwiek domu nigdy nie zapomnę.