Mam takie momenty w pracy, że… No, nie wiem, co z tym zrobić. Śmiać się? Płakać?  Zignorować? Odpowiedzieć na pytanie lub rzeczywiście udzielić wyjaśnień? Po tym  jak już się opanuję, bo w pierwszej chwili to…

Co jakiś czas przychodzi ktoś nowy, komu trzeba wszystko pokazać : gdzie, co i jak robić. Wszędzie tak jest i sama doskonale pamiętam, jak to jest pierwszego dnia w pracy, gdy nie wiadomo skąd wziąć ścierkę czy wodę do picia. Ale czasami pewne rzeczy uważam za oczywiste i ich nie tłumaczę. Ostatnio się zastanawiam, czy rzeczywiście robię dobrze, że nie tłumaczę oczywistych oczywistości, bo okazuje się, że wcale takie oczywiste nie są.

Na wstępie zaznaczam, że wszyscy opisani poniżej to młodzi dwudziesto i dwudziestokilkuletni ludzie, nierzadko po studiach w swoich krajach, znający czasem po kilka języków obcych, pochodzący z normalnych, cywilizowanych europejskich państw. Zdrowi na ciele i umyśle, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo psychiatrą nie jestem.

Media podają, że po ogłoszeniu wyników referendum w sprawie Brexitu w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odnotowano ponad trzy tysiące aktów wrogości wobec imigrantów. W tych trzech tysiącach znalazło się kilka-kilkanaście aktów wobec Polaków. Przynajmniej o tylu napisano w mediach. Dużo to czy mało? Biorąc pod uwagę, że jest nas tutaj co najmniej milion (według moich obserwacji – więcej) nie jest to jakaś porażająca liczba. Ponad wszelką wątpliwość przypuszczam, że takie ataki miały miejsce także wcześniej, bo chuliganów, osób uprzedzonych i zwyczajnych świrów nigdzie nie brakuje. Teraz jest to po prostu bardziej medialne i wpisuje się w różne założenia i tezy dziennikarskie związane z Brexitem.

Największy rozgłos nadano bójce, w  wyniku której zmarł jeden Polak. Z ulicznych kamer wynika, że po zamówieniu pizzy wraz z dwójką znajomych wyszedł na zewnątrz, gdzie wdał się w kłótnię z grupą nastolatków. Został uderzony w twarz, przewrócił się i doznał urazu głowy, co przyczyniło się do jego śmierci. Kilka dni później, przed pubem o 3.30 nad ranem zostało pobitych dwóch innych Polaków. Co jakiś czas czytam o jakimś incydencie związanym z naszym rodakiem i zawsze w tle pojawia się późna wieczorna godzina lub noc, pub, kłótnia, inna agresywna grupa najczęściej również imigrantów. Pojawiło się kilka obraźliwych napisów na ścianach polskiej instytucji czy domów zamieszkanych przez rodaków. Kilku naszych rodaków usłyszało od swoich współpracowników, że przyszedł czas na powrót do swojej ojczyzny.

Ona przychodzi po południu i zostaje do wieczora. Pije drinki w małych szklaneczkach albo najmniejsze piwa, których i tak nie dopija, zostawiając przynajmniej jedną trzecią i zamawiając następne. Rzadko coś je – jakieś frytki lub czosnkowy chleb.

On się pojawia tuż przed zamknięciem. Jakby dopiero pod osłoną nocy przełamywał swój opór przed wyjściem do świata i ludzi. Albo może dopiero o tej porze kończy jakieś zajęcie?

Na pierwszy rzut oka widać, że nie wszystko w ich życiu poszło tak jak trzeba.

Są takie miejsca, do którego nikt ze mną nie chce chodzić, a które są mi potrzebne do życia niemal jak powietrze. Pełne, wielogodzinne zanurzenie się w ten świat daje mi siłę, a jednocześnie odpręża. Świat chimeryczny, chaotyczny i chwiejny. Tu nic nie może być na pewno. Bo jak już… już mi się wydaje, ze uchwyciłam istotę rzeczy i złapałam fruwającą cząstkę jakiejś materii, która zainspirowała do stworzenia czegoś, przed czym siedzę i chłonę, to zmieniając kąt patrzenia już mi się tak nie wydaje. Tu nie muszę znać odpowiedzi na ciągle nurtujące mnie pytanie: dlaczego? Tu nic nie muszę. Tu mogę po prostu być.