Rok 2013 tuż przed Bożym Narodzeniem. Mieszkam w Norwegii. Nic nie poszło tak jak zaplanowałam. Jestem w totalnym dole bez nadziei na przyszłość, ale piszę bloga i nie pozwalam samej sobie skarżyć się. Wymyślam jakiś konkurs-zabawę i proszę w kolejnym tekście, by czytelnicy dali mi wirtualny prezent. Coś, co mnie określa i do mnie pasuje. „Dostaję” mnóstwo rzeczy mniej lub bardziej trafionych, ale jeden z nich wbija mnie w ziemię. Dosłownie.

Marzyłam o tym od zakończenia pierwszej klasy podstawówki. Dostałam wtedy małą książeczkę o tygryskach za bardzo dobre wyniki w nauce. Nie pamiętam jej tytułu ani o czym dokładnie była. Ale doskonale pamiętam, że to wtedy po jej przeczytaniu pomyślałam, że chciałabym zobaczyć swoją książkę na półce w księgarni. I to dziecięce marzenie sprzed czterdziestu dwu laty właśnie się spełnia. I niech mi ktokolwiek spróbuje powiedzieć, że w moim wieku jest na coś za późno!

Można ich spotkać w zaułkach i cichych uliczkach. Ale także na deptakach, na stacjach metra i w galeriach handlowych. Miasto bez nich jest jak las bez ptaków. Nie zawsze mam czas, by przystanąć i dłużej posłuchać  jak grają. A grają często niezwykle. Z zaangażowaniem. Starannie. Pięknie. I są słuchani. Potrafią przyciągnąć uwagę tylu ludzi… Zaangażować do wspólnej zabawy i otworzyć portfele.

Ta muzyka jest inna o tej słyszanej z głośników. Jest prawdziwa. Tworzona tu i teraz. Dla mnie, dla ciebie. Dla nas – przypadkowych przechodniów.

Od jakiegoś czasu wrzucam im pieniądze do wystawionych w tym celu futerałów i kapeluszy. Korzystam z ich kunsztu, talentu i umiejętności i chcę im się w jakiś sposób odwdzięczyć. Ten funt, złotówka czy euro to moje podziękowanie za to, że przez resztę dnia nucę sobie zasłyszaną w biegu do swoich spraw melodię graną na ulicy. Niezwykłe dźwięki płynące z serca dla ludzi.

Kiedy byłam małym dzieckiem bawiłam się w dom. Dostawałam od babci różne naczynia, które nie nadawały się już do użytku w kuchni i gdzieś koło domu wśród bzu, czeremchy i krzaków porzeczek urządzałam swoje dziecięce gospodarstwo gotując w tych naczyniach zupę z błota i zerwanych listków. Jakież było moje zaskoczenie, gdy w jednej z brytyjskich sieciowych restauracji  podano nam posiłek w naczyniach, które moja mama i babcia wyrzucały na śmietnik tłumacząc, że jedzenie z  takich garnków i misek jest szkodliwe dla zdrowia.

Czy wiesz, kiedy odnosisz sukces? Czy może dałeś sobie wmówić propagandową medialną papkę, że sukces to miliony na koncie, jachty i kilka rezydencji? A może nie daj boże z któregokolwiek bądź kościoła, sukces mierzysz ilością niebieskich kciuków lub czerwonych serduszek? Gdyby tak było to niektóre bogate gwiazdy raczej nie trafiałyby do klinik odwykowych czy też nie mówiły o próbach samobójczych. Dobrego życia ani się nie zagłusza, ani nie zostawia.