Na początku listopada były moje urodziny, pięćdziesiąte trzecie. A właściwie pięćdziesiąte czwarte, bo te pierwsze, bez których by mnie nie było, to zerowe. Takie ważne i zero.

To się zaczęło kilka lat temu…

Po całym dniu przebywania w galeriach sztuki współczesnej wracałam do domu i patrzyłam na ściany w swoim małym, wynajmowanym, watfordzkim mieszkaniu. Pod powiekami miałam wielkie przestrzenie Tate Modern, British National Museum czy Saatchi Gallery. Czułam, jak z ciała schodziło napięcie, a z głowy wietrzały bzdurne problemy małych ludzi, które musiałam rozwiązywać w pracy. Pragnienie, by móc codziennie przebywać w podobnym otoczeniu kiełkowało.

Po siedmiu miesiącach poruszania się na trasie dom – praca – sklep spożywczy – plaża – klify obudziło się we mnie silne pragnienie zmiany. W świecie przed pandemią zawsze miałam wszystko zaplanowane z dużym wyprzedzeniem i punkt po punkcie realizowałam. Panowałam nad tym, zawsze pod kontrolą, nawet emocje. Teraz chciałam zrobić coś  odwrotnego. Pozwolić sobie na spontaniczność inną niż wyjście na zakupy bez listy zapisanych sprawunków. Wrócić tam, gdzie zaczynałam uczyć się nie bać, chodzić z podniesioną głową i oddychać pełną piersią. Lubię wracać tam, gdzie byłam już, by zobaczyć miejsce i poczuć jego klimat nie tylko poprzez zmysły, ale przede wszystkim poprzez przeżycia i doświadczenia, kiedy mnie już w tym miejscu nie było.

Dawno temu, w poprzednim życiu, usiadłam po raz pierwszy naprzeciwko terapeutki. Czułam się koszmarnie. Myślałam, że przegrałam życie, że nic dobrego mnie już nie czeka. Terapeutka zapytała, co czuję. Odpowiedziałam, że czuję się bardzo źle, nie widzę przed sobą przyszłości, zanikają we mnie podstawowe funkcje życiowe: przestałam jeść, a w zasypianiu pomaga mi alkohol. Moje życie właśnie się rozpadło na kawałki, a ja już nie mam siły, żeby je poskładać. Miałam 38 lat. Powiedziałam, że chcę zamknąć oczy i przestać istnieć.
Powtórzyła pytanie: co czujesz?
Nie umiałam na to pytanie odpowiedzieć.