To było kilka miesięcy temu. Szukałam nowej lub dodatkowej pracy. W małej, ślicznej, nowo otwartej restauracji nie otrzymałam tego, co mi szef obiecał przed zatrudnieniem. Mówił, co chciałam usłyszeć, a potem robił, co było wygodne dla niego w danej chwili w ogóle nie biorąc pod uwagę naszych wcześniejszych ustaleń.

Szampany wypite? Fajerwerki wystrzelone? Kac wyleczony? Ochota by „wziąć się za siebie” (cokolwiek to znaczy) nie przeszła od wczoraj? To do roboty!

Na początku trochę was zmartwię. Nie stałyście się inne niż byłyście wczoraj. Nie jesteście dzisiaj ładniejsze, bardziej pracowite czy mocniej zmotywowane. Jesteście takie same, zmieniła się tylko data w kalendarzu. Ale może być inaczej, jeżeli pomyślicie szerzej o swoich celach i zadaniach. Robię tak od jakiegoś czasu i zauważyłam, że daje to dobre efekty. Może skorzystacie z moich doświadczeń.

W wywiadzie dla Wirtualnej Polski powiedziałam, że jedną z najtrudniejszych czynności w pracy w gastronomii jest nieustanne skłanianie swojego ciała do przeciwstawnych emocji, niż się naprawdę czuje.

Widywałam ją w pubie dosyć często. Widać było na niej przeżytą większą część życia, chociaż próbującą barwnymi luźnymi ubraniami i mocnym scenicznym makijażem udowodnić tej mniejszej części, że jeszcze nie pożegnała się z lepszymi czasami na dobre. Siadała zawsze przy tym samym dużym stole tuż obok wejścia z głównej ulicy, obstawiając się torbami pełnymi zakupów.

Pewnego dnia Simona Cowella zachwycił występ Trzech Tenorów: Luciano Pavarottiego , Jose Carrerasa i Placido Domingo.  I tak bardzo chciał zachować ich jakość występów, brzmienie głosów i cały artyzm im towarzyszący, że postanowił stworzyć grupę wokalną na ich obraz i podobieństwo. Trzy lata szukał śpiewaków na całym świecie. Pod koniec 2003 roku przesłuchania dobiegły końca. Zespół nagrał swój pierwszy pop operowy album w 2004 roku i od razu porwał tłumy.