Wracałam ze spaceru z psem do domu. Było zimno, mokro i już dawno zrobiło się ciemno, bo w północnej Anglii o tej porze roku w pełni rozwidnia się około trzynastej, a około piętnastej zaczyna się już ściemniać. W nadmorskiej miejscowości, pomiędzy opustoszałymi o tej porze roku domami gościnnymi i hotelami rzadko widać jakiegokolwiek przechodnia. Pomimo, że znam już kilka osób mieszkających w moim sąsiedztwie, rzadko je widuję. Pracujemy lub siedzimy w swoich domach, bo w czterostopniowej do niedawna skali zamknięcia kraju z powodu pandemii wprowadzono nam po świętach poziom gdzieś w okolicach pięć i pół. Co z tego, że mam internet i kilka komunikatorów. Spotkania w kawiarni przy ciastku i pachnącej kawie, patrzenia w twarz, odczytywania mowy ciała, słuchania głosu i wahań nastroju nie zastąpi bezduszny ekran, nawet jak filiżankę z parującym napojem postawię obok.

Kiedy więc zobaczyłam w świetle latarni idącą w moim kierunku koleżankę z byłej pracy, której nie widziałam od kilku miesięcy, miałam ochotę aż krzyknąć na powitanie.

Brakowało mi pewnej nuty celebracji przy świątecznych obiadach i kolacjach w naszym domu.

Podsumowałam kończący się rok. Zawsze to robię w tym nijakim okresie pomiędzy świętami. Przypominam sobie, co było, co zrobiłam, a czego nie. Jakie miałam plany i w jakiej części je zrealizowałam, a w jakiej mi się to nie udało. Na co miałam wpływ, a co okazało się poza moją kontrolą i zasięgiem.

Zadbaj o siebie – słyszysz.

Ale co tak naprawdę mam zrobić? – myślisz. Pomalować paznokcie? Kupić nową sukienkę? Torebkę? Upić się w sobotę z koleżankami?

A co byś zrobiła, gdybyś miała zadbać o kogoś, kto stoi obok ciebie i trzeba się nim zaopiekować tak, by poczuł się zaopiekowany?

Na początku listopada były moje urodziny, pięćdziesiąte trzecie. A właściwie pięćdziesiąte czwarte, bo te pierwsze, bez których by mnie nie było, to zerowe. Takie ważne i zero.