Cieszę się, że nie straciłam kontaktu z tymi ludźmi, na których mi zależy, choć ten kontakt pozostaje w sferze wirtualnej. Każda wiadomość zaczyna się od pytania: „Jak dajesz sobie radę?” albo „czy nie masz już dość tego całego lockdownu”.

I z tego, co czytam, widzę i słyszę, wszyscy mamy dość i wszyscy dajemy jakoś radę. Lepiej lub gorzej.

Tęsknimy do normalności choć powoli zapominamy jaka ona była.

Obawiamy się, że nic już nie będzie takie samo.

Mamy nadzieję, że kiedyś musi się to skończyć.

I trwamy.

Wracałam ze spaceru z psem do domu. Było zimno, mokro i już dawno zrobiło się ciemno, bo w północnej Anglii o tej porze roku w pełni rozwidnia się około trzynastej, a około piętnastej zaczyna się już ściemniać. W nadmorskiej miejscowości, pomiędzy opustoszałymi o tej porze roku domami gościnnymi i hotelami rzadko widać jakiegokolwiek przechodnia. Pomimo, że znam już kilka osób mieszkających w moim sąsiedztwie, rzadko je widuję. Pracujemy lub siedzimy w swoich domach, bo w czterostopniowej do niedawna skali zamknięcia kraju z powodu pandemii wprowadzono nam po świętach poziom gdzieś w okolicach pięć i pół. Co z tego, że mam internet i kilka komunikatorów. Spotkania w kawiarni przy ciastku i pachnącej kawie, patrzenia w twarz, odczytywania mowy ciała, słuchania głosu i wahań nastroju nie zastąpi bezduszny ekran, nawet jak filiżankę z parującym napojem postawię obok.

Kiedy więc zobaczyłam w świetle latarni idącą w moim kierunku koleżankę z byłej pracy, której nie widziałam od kilku miesięcy, miałam ochotę aż krzyknąć na powitanie.

Brakowało mi pewnej nuty celebracji przy świątecznych obiadach i kolacjach w naszym domu.

Podsumowałam kończący się rok. Zawsze to robię w tym nijakim okresie pomiędzy świętami. Przypominam sobie, co było, co zrobiłam, a czego nie. Jakie miałam plany i w jakiej części je zrealizowałam, a w jakiej mi się to nie udało. Na co miałam wpływ, a co okazało się poza moją kontrolą i zasięgiem.

Zadbaj o siebie – słyszysz.

Ale co tak naprawdę mam zrobić? – myślisz. Pomalować paznokcie? Kupić nową sukienkę? Torebkę? Upić się w sobotę z koleżankami?

A co byś zrobiła, gdybyś miała zadbać o kogoś, kto stoi obok ciebie i trzeba się nim zaopiekować tak, by poczuł się zaopiekowany?