Wielkanocną niedzielę przetrwaliśmy na białym barszczu z kiełbasą i rozmyślaniu jak rozwiązać nasz łóżkowy problem. Nie, nie… To nie to co myślicie. My po prostu nie mieliśmy na czym spać. Pomysłów było kilka:

Nie spaliśmy tamtej nocy zajęci pakowaniem. Źle obliczyłam czas potrzebny na tę czynność. Wydawało mi się, że nie mamy aż tak dużo rzeczy. Wcześniej spakowałam niewiele, bo miejsca na ustawienie kartonów i skrzynek czy opróżnionych i rozkręconych mebli nie było w tamtym mieszkaniu prawie wcale. Poza czynnikami natury przestrzennej ostatni tydzień przed opuszczeniem mieszkania jestem tak sparaliżowana obawami i lękiem, że i tak nie jestem w stanie nic sensownego zrobić. Chodzę tylko do pracy, a czas w domu spędzam na oglądaniu serialu. Kilka sezonów po kilkanaście odcinków każdy. W rzadkich chwilach rozsądek bierze górę nad lękiem, zaczynam coś pakować, by po chwili usiąść, objąć się ramionami i patrzeć tępo w ścianę lub na życie toczące się za oknem.

Sprawdzam w kalendarzu, ile czasu minęło od powrotu z rekonesansu z Doncaster a uruchomieniem machiny zmian i uświadamiam sobie, że było to aż 17 dni. Kilkanaście dni bicia się z własnymi myślami czy aby na pewno? A jak coś nie wyjdzie? Czy o wszystkim pomyśleliśmy? Zrobiliśmy szczegółowy plan co i kiedy powinniśmy załatwić. Wypowiedzenie umowy wynajmu dotychczasowego mieszkania. Szukanie domu. Ustalenie daty przeprowadzki z odpowiednią firmą. Podpisanie umowy na nowy dom. Dodajemy trochę czasu na nieprzewidziane zdarzenia. Wychodzi nam, że to potrwa dwa miesiące.

Aby odpowiedzieć na pytanie: dlaczego nie, musiałam się głęboko zastanowić. RR to nie jest człowiek, którego można zbyć odpowiedzią nie, bo nie.

Przerzucałam różne argumenty w myślach by za chwilę sama je obalić. Bo co mnie tu właściwie trzymało? Mieszkanie? Można wynająć wszędzie. Praca? I tak chcę ją zmienić. Miejsce, w którym mieszkam jest zupełnie przypadkowe. Znalazłam się tu tylko dlatego, że RR miał tutaj pierwszą swoją pracę. To nie był mój wybór tylko zbieg okoliczności i nawet to miejsce mi się nie podoba. Ciasno zabudowana i zabetonowana przestrzeń miejska ze znikomą ilością zieleni i głośnym ruchem ulicznym ze wszystkimi jego konsekwencjami. Mam jedną ulubioną kawiarnię blisko mieszkania i pewien obszar jednego z parków, w którym lubię bywać. Mam jedną przyjaciółkę, ale komunikatory i niezbyt duża odległość nie pozwolą zmienić naszych relacji. Ona zresztą właśnie zmieniła pracę i zmiana dzielnicy jest kwestią czasu, więc i tak przestałyśmy widywać się na co dzień.

I kto by się spodziewał, że banalny telefon od koleżanki z poprzedniej pracy mojego partnera zmieni bieg mojego życia. Pogadali chwilę i RR zapytał, co aktualnie robi i gdzie mieszka. Bo poprzednia firma przestała istnieć, a raczej przekształciła się w inną, a inna zamknęła swój pobliski oddział. I albo trzeba było dość daleko dojeżdżać, albo zmienić pracę. RR zdecydował się na zmianę pracy. A koleżanka? Wyjechała do innego miasta i jest zadowolona, bo obniżyły jej się koszty życia.

To się zaczęło we wrześniu ubiegłego roku. Byłam na urlopie nad polskim morzem. I tam, spacerując, patrząc na fale i słuchając krzyku mew poczułam, że coś jest nie tak, jak być powinno. Zaczęło mi coś uwierać i przeszkadzać. Nie czułam już, że jest mi dobrze. Zaczęło być może nie źle, ale jakoś tak niekomfortowo. Zbyt ciężko.

To tam wtedy poczułam, że pora na zmianę. Aby dowiedzieć się, w jakim miejscu swojego życia jestem i dokąd chcę dojść musiałam na chwilę zapomnieć kim kazano mi być. Kim kazano mi być w pracy, bo to w związku z nią poczułam się gorzej.

Na pozór zwykła rodzina: on, ona i kilkuletnie dziecko. Przychodzą dość regularnie, rzadko bywają bez chłopca. Ale jeżeli już bawią się wieczorem, to staram się mieć z nimi jak najmniejszy kontakt, bo mam wrażenie, że oni kontakt z otaczającym światem mają znikomy.

Szukając na Targach Książki w Krakowie wydawnictw i pozycji literackich, które zamierzałam kupić, minęłam stoisko, całkiem sporych rozmiarów z kilkuosobową obsługą, na której była tylko jedna książka. Jeden tytuł: „Z miłości do smaku”. Pan z mikrofonem, robiący wokół książki miły show wywołał „panią w kapeluszu”. Obejrzałam więc książkę. Pięknie wydana, napisana w dwóch językach: polskim i francuskim. Ale mnie zastanowiło to stoisko. Dlaczego tylko jedna książka?

Po raz pierwszy byłam na Targach Książki, zarówno jako autorka jak i osoba korzystająca z oferty Targów. I to od razu na największych (podobno) w Polsce. I bardzo się cieszę, że zdecydowałam się przylecieć na to święto książki. Po tych tłumach, które widziałam i torbach z książkami, które ludzie wynosili nie wierzę, że czytelnictwo w Polsce jest znikome. Do tłumów jestem przyzwyczajona, więc ludzie mi nie przeszkadzali. Raczej cieszyli, bo to świadczyło tylko dobrze o całej imprezie.

Moda jest okrutna. Ale nie mam w tej chwili na myśli hodowanie zwierzątek, które później się zabija by ich futerka służyły jako materiał na płaszcze i czapki. Na temat głodzenia się i zasłabnięć modelek na pokazach karmionych w szpitalach kroplówkami też napisano tony publikacji. Wiem, że to wszystko dzieje się na świecie, ale dzieje się niejako poza zasięgiem mojego wzroku. Nie widuję tego na co dzień, więc i niejako mniej mnie to obchodzi. Na co dzień widuję za to siebie w lustrze i inne kobiety obok mnie. I twierdzę, że moda nie jest po to byśmy ładnie wyglądały. Moda jest tylko i wyłącznie by na nas i naszej próżności zarabiać. Moda jest przede wszystkim okrutna dla tych, dla których jest tworzona. Dla kobiet.