Dawno temu, w poprzednim życiu, usiadłam po raz pierwszy naprzeciwko terapeutki. Czułam się koszmarnie. Myślałam, że przegrałam życie, że nic dobrego mnie już nie czeka. Terapeutka zapytała, co czuję. Odpowiedziałam, że czuję się bardzo źle, nie widzę przed sobą przyszłości, zanikają we mnie podstawowe funkcje życiowe: przestałam jeść, a w zasypianiu pomaga mi alkohol. Moje życie właśnie się rozpadło na kawałki, a ja już nie mam siły, żeby je poskładać. Miałam 38 lat. Powiedziałam, że chcę zamknąć oczy i przestać istnieć.
Powtórzyła pytanie: co czujesz?
Nie umiałam na to pytanie odpowiedzieć.

Samoakceptacja to obok świadomości, o której pisałam tutaj, jeden z sześciu filarów, na którym zbudujemy swoją wartość. Akceptację wypracowujemy. To coś co w sobie wykształcamy a nie coś, czego doznajemy. Bez akceptacji siebie niemożliwe jest wręcz zbudowanie poczucia własnej wartości.

Czym jest dla was „dobre życie”? Wypowiedzcie te słowa na głos i zobaczcie jakie obrazy zrodziły się w głowie? Co podpowiedziała wasza wyobraźnia?