W czasach, w których przyszło mi żyć – w epoce globalizacji, konsumpcjonizmu, postępu technologicznego i wpływu mediów społecznościowych na wiele obszarów mojej egzystencji – spotykam ludzi z młodszego pokolenia, z którymi przestaję się rozumieć. Odnoszę wrażenie, że silniej niż w poprzednich epokach (chociaż znam je tylko z przekazów literackich i artystycznych), czy choćby w pokoleniu moich rodziców i dziadków, ma miejsce niezrozumienie, chybotliwość czy też załamanie podstawowych zasad moralnych i etycznych. Przyzwyczaiłam się do swobody z jaką dużo młodsze pokolenie, spotykane na gruncie zawodowym, opowiada o swoich sprawach nazywanych przeze mnie osobistymi czy wręcz intymnymi. Ale wyznawane przeze mnie wartości kaleczy teraźniejsza narracja, że moralność to spotykanie się z jednym partnerem w tym samym czasie, natomiast z wieloma po kolei to tylko poszukiwanie najlepszej opcji. I – jak wiadomo – jeśli czegoś nie powinno się robić, bo jest złe z etycznego punktu widzenia, ale bardzo się chce, to można.

Daleka jestem od moralizowania. Raczej skłaniam się ku refleksji czy etyka i postępowanie godne człowieka nie ulega tym samym zmianom kulturowym i społecznym, jakim podlega cała reszta na obecnym etapie rozwoju technicznego, który (rzekomo) ma nam uprościć codzienność, a w moim rozumieniu znacznie osłabia relacje międzyludzkie.

Jako pierwszy pod dyskusję z samą sobą poddałam szacunek do siebie. Czym jest lub czym nie jest w dzisiejszych czasach? Kto siebie szanuje a kto nie? Na jakich płaszczyznach życia należy go kontrolować, a na jakich można pozwolić na ustępstwa? I czy w ogóle da się to rozdzielić?

Szacunek do siebie to:

• niezgoda na to, by ktoś przekraczał moje granice;
• ufanie sobie;
• samodzielność;
• świadomość swojej wartości i mocnych stron oraz pokora wobec słabości;
• umiejętność przyznania się do błędu, przeproszenia i naprawienia go, o ile istnieje taka możliwość;
• dotrzymywanie słowa danego sobie i innym;
• wierność swoim zasadom, niezdradzanie siebie;
• nienarażanie swojego ciała na niepotrzebne cierpienie, utrzymywanie go w dobrej kondycji;
• wewnętrzna zgoda, aby opuścić miejsce i ludzi, którzy naruszają moje poczucie własnej wartości, ignorują mnie, nie szanują wyznawanych przeze mnie zasad;
• dbanie o swój wizerunek w społeczeństwie;
• niekrytykowanie siebie za to, kim jestem.

Kiedy szanujemy siebie, stajemy się silni. Nie znaczy to, że nie dotknie nas kryzys czy nie zostaniemy skrzywdzeni. Tego nie da się uniknąć, ale gdy ktoś nas zrani lub rozczaruje nie zapytamy, dlaczego to robi – zapytamy siebie, dlaczego na to pozwoliliśmy.