Jeżeli przez kilkanaście albo kilkadziesiąt lat słyszysz codziennie, że coś powinnaś, że coś musisz albo że tak trzeba, to w końcu w to wierzysz i nawet sama siebie nie pytasz, dlaczego? Przyzwyczajasz się i nie pozwalasz sobie na bycie tym, kim naprawdę jesteś. Czasami jednak czujesz się zdezorientowana. Chcesz coś zrobić, ale jakiś głos w głowie podpowiada, że nie powinnaś. Czujesz dyskomfort, ale ktoś ci wmawia, że powinnaś czuć się inaczej. Zerwanie z wyuczonymi zachowaniami nie jest ani proste, ani łatwe.

Od najmłodszych lat słyszysz od rodziców i społeczeństwa, co powinnaś robić, jak wyglądać i jak się zachowywać. To nie wszystko – wszyscy dookoła mówią ci nawet co powinnaś myśleć i jak się czuć. My kobiety, jesteśmy tak często bombardowane tymi informacjami, że same już zapomniałyśmy kim jesteśmy, kim chciałyśmy być, co robić i w jakich okolicznościach czujemy się dobrze, a w jakich niekomfortowo i źle. W naszych rodzinnych domach i społeczeństwie jesteśmy tymi, kim kazano nam być.

W poprzednim odcinku (tutaj) jeden z punktów nie został przeze mnie dokończony. Uważam, iż jest na tyle ważny, że wymaga oddzielnego obszernego omówienia. Na tyle istotny, że pokuszę się nie tylko powiedzieć co, ale i jak to zrobić. W budowaniu mojej wartości przysporzył mi najwięcej pracy nad sobą i kosztował najwięcej wysiłku.

Zdrowe poczucie własnej wartości nie rozwiąże nam wszystkich naszych życiowych problemów, ale pomoże nam znaleźć twórcze rozwiązania, sprawi, że staniemy się pewniejsze siebie, da nam wewnętrzny spokój i wiarę, że cokolwiek się stanie – poradzimy sobie. Będziemy mogły umiejętnie wykorzystywać nasze mocne strony.

Dla zrozumienia, czym jest poczucie własnej wartości konieczne jest posiadanie wiedzy, która wyjaśni nam, czym owo poczucie na pewno nie jest. Nie możemy zaczynać budowania i rozwijania czegoś, czego nie jesteśmy świadomi lub o czym niewiele wiemy. Zanim opowiem czym wartość własna jest, wyjaśnię, czym na pewno nie jest, aby uniknąć już na początku podążania w złym kierunku.

Rok 2006. Lipiec lub sierpień, nie pamiętam. Po kilku awanturach w domu, a było dopiero południe, czuję, że za chwilę nie wytrzymam i stanie się coś złego. Albo zabiję jego, albo siebie. Jestem zrozpaczona, nie myślę logicznie, właściwie w ogóle już nie myślę. Jestem kłębkiem nerwów i bardzo się boję wszystkiego. Łapię w pospiechu i wrzucam do torby kilka ubrań dla siebie i córki, kilka książek, jakieś kosmetyki. Dzwonię po syna i proszę o zawiezienie nas do stanicy harcerskiej, bo wiem, że można tam tanio wynająć domek w lesie na kilka dni. Skąd wiedziałam, że akurat mają coś wolnego? Nie pamiętam. Przeżywany w tamtym okresie stres był tak ogromny, że nie pamiętam całych tygodni i miesięcy. Kojarzę tylko niektóre zdarzenia.