W środę, 22 marca terrorysta jadąc samochodem osobowym na Moście Westminsterskim w Londynie potrącał przechodniów. Zabił Amerykanina, który z żoną przyjechał do Londynu świętować 25-tą rocznicę ślubu i Brytyjkę, która szła odebrać dzieci ze szkoły. Zranił 40 innych osób. Rozbił samochód na ogrodzeniu parlamentu, a następnie na terenie Westminsteru zabił nożem jednego z policjantów. Terrorystę zabił ochroniarz polityka, który znalazł się tam tylko dlatego, że przywiózł go do parlamentu na głosowanie.  Tyle suche fakty.

Stało się. Wielka Brytania 29 marca 2017 roku uruchomi proces odłączenia się od Unii Europejskiej. Theresa May to twarda negocjatorka, a brytyjska scena polityczna nieodmiennie wprawia mnie w lekkie oszołomienie. Swoją skutecznością i szybkością działania. Powiedziała, że do końca marca uruchomi ten słynny pięćdziesiąty paragraf i z bardzo dużym prawdopodobieństwem tak się stanie.

Tym samym, zupełnie bez mojej woli i udziału spełnia się jeden z punktów, który założyłam sobie kilka lat temu przy wyborze kraju, w którym zbuduję swoje życie od nowa – mieszkać w Europie, ale poza Unią Europejską.

Spekulacjom, co się stanie z polskimi imigrantami, dla których Wielka Brytania otworzyła niegdyś swoje granice nie ma końca. Od czerwca ubiegłego roku pojawiają się artykuły i wypowiedzi, że Polacy będą musieli wrócić do kraju. Że będą deportowani, że brytyjskie banki odbiorą im domy, że brytyjscy pracodawcy nie będą zatrudniać obywateli z państw Unii, a dotychczasowych zwolnią.

Doprawdy? A na jakiej podstawie?

Media podają, że po ogłoszeniu wyników referendum w sprawie Brexitu w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odnotowano ponad trzy tysiące aktów wrogości wobec imigrantów. W tych trzech tysiącach znalazło się kilka-kilkanaście aktów wobec Polaków. Przynajmniej o tylu napisano w mediach. Dużo to czy mało? Biorąc pod uwagę, że jest nas tutaj co najmniej milion (według moich obserwacji – więcej) nie jest to jakaś porażająca liczba. Ponad wszelką wątpliwość przypuszczam, że takie ataki miały miejsce także wcześniej, bo chuliganów, osób uprzedzonych i zwyczajnych świrów nigdzie nie brakuje. Teraz jest to po prostu bardziej medialne i wpisuje się w różne założenia i tezy dziennikarskie związane z Brexitem.

Największy rozgłos nadano bójce, w  wyniku której zmarł jeden Polak. Z ulicznych kamer wynika, że po zamówieniu pizzy wraz z dwójką znajomych wyszedł na zewnątrz, gdzie wdał się w kłótnię z grupą nastolatków. Został uderzony w twarz, przewrócił się i doznał urazu głowy, co przyczyniło się do jego śmierci. Kilka dni później, przed pubem o 3.30 nad ranem zostało pobitych dwóch innych Polaków. Co jakiś czas czytam o jakimś incydencie związanym z naszym rodakiem i zawsze w tle pojawia się późna wieczorna godzina lub noc, pub, kłótnia, inna agresywna grupa najczęściej również imigrantów. Pojawiło się kilka obraźliwych napisów na ścianach polskiej instytucji czy domów zamieszkanych przez rodaków. Kilku naszych rodaków usłyszało od swoich współpracowników, że przyszedł czas na powrót do swojej ojczyzny.