Można ich spotkać w zaułkach i cichych uliczkach. Ale także na deptakach, na stacjach metra i w galeriach handlowych. Miasto bez nich jest jak las bez ptaków. Nie zawsze mam czas, by przystanąć i dłużej posłuchać  jak grają. A grają często niezwykle. Z zaangażowaniem. Starannie. Pięknie. I są słuchani. Potrafią przyciągnąć uwagę tylu ludzi… Zaangażować do wspólnej zabawy i otworzyć portfele.

Ta muzyka jest inna o tej słyszanej z głośników. Jest prawdziwa. Tworzona tu i teraz. Dla mnie, dla ciebie. Dla nas – przypadkowych przechodniów.

Od jakiegoś czasu wrzucam im pieniądze do wystawionych w tym celu futerałów i kapeluszy. Korzystam z ich kunsztu, talentu i umiejętności i chcę im się w jakiś sposób odwdzięczyć. Ten funt, złotówka czy euro to moje podziękowanie za to, że przez resztę dnia nucę sobie zasłyszaną w biegu do swoich spraw melodię graną na ulicy. Niezwykłe dźwięki płynące z serca dla ludzi.

Muzeum Historii Naturalnej w Londynie to jedna z tych atrakcji, w której można spędzić cały dzień, a nic nie kosztuje. Chyba, że chcemy obejrzeć niektóre z biletowanych wystaw lub coś zjeść lub wypić w jednej z kawiarni lub restauracji położonej na terenie muzeum lub zasilić skarbonkę przy wejściu darowizną, które przeznaczane są na utrzymanie muzeum i eksponatów. Podobnie jak w innych publicznie finansowanych muzeów narodowych w Wielkiej Brytanii, Muzeum Historii Naturalnej nie pobiera opłaty za wstęp.

Ten holenderski skrzypek i dyrygent wie jak  muzykę poważną zagrać w rozrywkowy sposób. Na jego koncertach ludzie tańczą, śpiewają i uczestniczą w prawdziwym, zachwycającym show składającym się z dźwięków, obrazów, kolorów, świateł i radości. W orkiestrze André Rieu każdy członek i członkini zespołu to muzyczna indywidualność, aktor i talent kabaretowy w jednym. Na scenie wydarzyć może się prawie wszystko. Muzycy piją piwo i szampana za plecami dyrygenta. Pianistka wskakuje na fortepian odrzucając wcześniej balową spódnicę by stepować na wieku instrumentu. Na scenę może wkroczyć orkiestra kobziarzy. Muzycy mogą zatańczyć grecki taniec sirtaki, znany z filmu „Grek Zorba”. Na publiczność z góry może spaść śnieg albo deszcz balonów.

Są takie miejsca, do którego nikt ze mną nie chce chodzić, a które są mi potrzebne do życia niemal jak powietrze. Pełne, wielogodzinne zanurzenie się w ten świat daje mi siłę, a jednocześnie odpręża. Świat chimeryczny, chaotyczny i chwiejny. Tu nic nie może być na pewno. Bo jak już… już mi się wydaje, ze uchwyciłam istotę rzeczy i złapałam fruwającą cząstkę jakiejś materii, która zainspirowała do stworzenia czegoś, przed czym siedzę i chłonę, to zmieniając kąt patrzenia już mi się tak nie wydaje. Tu nie muszę znać odpowiedzi na ciągle nurtujące mnie pytanie: dlaczego? Tu nic nie muszę. Tu mogę po prostu być.